Polski film. Recenzja gry od wydawnictwa Albi.

Tytuł: Polski film

Wydawca: Albi

Rok wydania: 2011

Liczba graczy: 2-6 (wariant podstawowy) albo 4-12 (wariant na party)

Czas gry: 45 minut

Język: polski

Niewielu z Was wie, ale z wykształcenia jestem filmoznawcą. W czasie studiów oglądałam wiele filmów, zarówno tych polskich, jak i zagranicznych. Oczywiście nie obyło się bez klasyki kinematografii z początku XX wieku. Z tego też względu z wielką ochotą zasiadłam do rozgrywki w grę Polski film od wydawnictwa Albi. Miałam nadzieję, że gra ta stanowić będzie wyzwanie. Czy spełniła moje oczekiwania?

Pudło pełne wiedzy.

Pudełko zachęca czarno-białymi wizerunkami kultowych postaci z kinematografii. Oprawa pudełka, instrukcji i planszy również utrzymana jest w tych barwach. Takie rozwiązanie przypadło mi do gustu. Wskazuje na stylowość i powrót do początków kina. Czasem jednak tło jest zbyt czarne i niewidoczna jest czcionka w instrukcji oraz na niektórych kartach z pytaniami. Najwyraźniej gra nie była testowana w warunkach nocnych. Kart z pytaniami jest aż 300, a na każdej z nich po 6 pytań, z sześciu kategorii. Wpływa to na regrywalność tej gry. 1800 pytań to naprawdę masa informacji. Duży plus. Ponadto do gry dołączono karty z zadaniami. Jest ich 100, a na każdej z nich po trzy pytania. Są to karty używane tylko w rozgrywce drużynowej. Wszystkie karty są dwustronne. Z jednej strony mamy pytania, a z drugiej odpowiedzi. Karty niestety są dosyć cienkie i szybko się zużywają. Do gry dołączona jest również plansza. Jest ona dwustronna. Z jednej strony zawiera wariant podstawowy, a z drugiej na party (drużynowy). Rozgrywka podstawowa przypomina mechanizmem grę Chińczyk, a na party kalambury, tylko że w otoczce filmowej. Plansza niestety nie ma zawijanych rogów, przez co nieco rozwarstwia się na bokach. Ponadto na planszy znajduje się błąd w oznaczeniu kolorów kategorii cytaty i seriale/filmy animowane. Wpływa to na brak płynności rozgrywki i częste opóźnienia. Pominąwszy ten błąd to plansza jest czytelna, ma duże napisy i nie ma problemu ze zrozumieniem, co należy zrobić, aby wygrać. 

Do gry dołączono też plastikowe pionki dla sześciu graczy, standardową kostkę sześciościenną oraz klepsydrę do wariantu na party. Klepsydra ta mierzy czas jednej minuty. Uważam, że przynajmniej dwa obroty klepsydry trzeba zastosować w wariancie na party, aby mieć chociaż cień szansy na odgadnięcie hasła przez naszą drużynę. Opowiadanie przez minutę jeszcze może się udać, ale z pokazywaniem i rysowaniem nie ma szans. No chyba, że gramy w Polski film po raz dziesiąty z tymi samymi osobami i znamy większość pytań na pamięć, ale wtedy taka gra nie ma dla mnie sensu. Do gry dołączono też żetony kategorii, które oznaczają, na pytanie z jakiej kategorii już opowiedzieliśmy. Podsumowując – plus za czarno-białą oprawę i dużą ilość kart, a minus za błąd na planszy. Na uwagę zasługuje też opracowanie dwóch wariantów gry, przez co gra może spodobać się bardzo różnej publice. Poza tym wykonanie nie budzi żadnych negatywnych ani pozytywnych uczuć.

Wariant podstawowy.
Celem gry Polski film w wariancie podstawowym jest odpowiedzenie poprawnie na przynajmniej jedno pytanie w sześciu kategoriach. Za każdą prawidłową odpowiedź otrzymujemy konkretny żeton. Gracz, który zdobędzie wszystkie sześć żetonów przechodzi do następnego etapu gry. Jak to zrobić?
Gracze rozpoczynają rozgrywkę z narożnego pola planszy. Wybór zależy od Was. Na jednym polu może znajdywać się wiele pionków. Ponadto wszystkie karty pytań są tasowane i rozdzielane pomiędzy graczy. Swoją turę gracze wykonuje według ruchów wskazówek zegara. Uczestnik, którego jest kolej, rzuca kostką i porusza się o tyle pół w prawo lub w lewo. Wybór należy do gracza. Musi on oszacować na pytanie z jakiej kategorii chce odpowiadać albo spróbować zbliżyć się do narożnego miejsca na planszy. Na każdym narożniku znajduje się specjalne pole. Jest ono większe z rysunkiem kliszy i tytułem gry - Polski film. Jest to taki teleport. Pole to umożliwia przeniesienie się swojego pionka na dowolne pole na planszy. Rzuciliśmy kostką, poruszyliśmy się, czas przejść do sedna, czyli pytań. Pytanie zadaje zawsze gracz siedzący po lewej stronie aktywnego uczestnika gry. Ciągnie on kartę ze spodu i czyta pytanie z kategorii wskazanej na polu z pionkiem gracza. Następnie rozpatrujemy co się dzieje:
-    jeśli odpowie źle (albo nie odpowie w ogóle) na pytanie to kończy swoją turę;
-    jeśli odpowie poprawnie bierze żeton odpowiedniej kategorii i kończy swoją turę;
-  jeśli odpowie poprawnie na pytanie z kategorii, której żeton posiada, dostaje bonus w postaci dodatkowego ruchu; rzuca kostką, porusza pionkiem i odpowiada na pytanie; jego kolejka trwa do momentu aż udzieli nieprawidłowej odpowiedzi.

 Osoba, która zbierze żetony z sześciu kategorii rozpoczyna swoją podróż (w oparciu o rzuty kostką) ku dowolnemu narożnikowi. Należy wybrać rozsądnie z którego narożnika chcecie rozpocząć swoją drogę do finału. Po drodze będziecie musieli odpowiedzieć na przynajmniej dwa pytania. Każde dojście do centrum zawiera różne kategorie. Od tego momentu gracz nie będzie więc rzucał kostką, ale przesuwa się o jedno pole do przodu. Po udzieleniu poprawnej odpowiedzi w kolejnej swojej turze pójdzie naprzód aż dotrze na sam środek. Jeżeli natomiast odpowie źle, na pytanie zadane przez osobę siedzącą po jego lewej stronie, jego kolejka się skończy. Gdy przyjdzie znowu na niego kolej będzie odpowiadał na kolejne pytanie z kategorii na której stoi i tak do skutku. Z tego powodu istotne jest z którego narożnika wystartujecie w finałowej rozgrywce. Oceńcie swoje siły i wiedzę i wybierzcie rozsądnie.
Jeżeli gracz odpowie prawidłowo na pytania z obu pól między narożnikiem a centrum przesuwa swój pionek na środek planszy. W kolejnej swojej turze gracz po lewej wybierze kategorię, z której będzie musiał jego przeciwnik udzielić prawidłowej odpowiedzi. Nie może on jednak podglądać wcześniej pytań. Następnie:
-    jeśli gracz udzieli złej odpowiedzi (lub nic nie odpowie) w następnej swojej rundzie ponownie będzie odpowiadał na pytanie, ale z innej kategorii niż poprzednio;
-    jeśli gracz odpowie prawidłowo to zostaje zwycięzcą gry Polski film.

Wariant na party.
Wariant na party przeznaczony jest dla co najmniej czterech osób i dwuosobowych drużyn. Każda drużyna dostaje swojego pionka, którym będzie wspinać się po schodach do sławy.
Następnie tasujemy karty z pytaniami i zadaniami w dwa oddzielne stosy i kładziemy na stosownej stronie planszy.
Swoją drogę zaczynacie od statysty. Potem zostajecie aktorem (aktorką) w reklamie a następnie w serialu. Wspinając się wyżej macie okazje zagrać rolę drugoplanową w filmie a w końcu główną rolę.  Ostatecznym starciem jest stanowisko wschodzącej gwiazdy.
Na każdym z tych etapów czeka Waszą drużynę wiele wyzwań.
Na planszy znajduje się tabela z kategoriami pytań. Rozpoczynająca drużyna rzuca kostką i sprawdza wynik w tabeli:
-    jeden to pytanie z kategorii film przed 89 rokiem,
-    dwa to film po 89 roku,
-    trzy to twórcy i aktorzy,
-    cztery to seriale/filmy animowane,
-    pięć to cytaty,
-    sześć to kategoria różne.

Drużyna przeciwna bierze kartę ze stosu kart z pytaniami i zadaje je. Jeśli uda się odpowiedzieć poprawnie na pytanie, to pionek przesuwamy na jedno pole dalej i kontynuujemy zmagania z pytaniami albo zadaniami. Jeśli drużynie nie uda się odpowiedzieć na pytanie to ruch wykonuje kolejna drużyna. Na planszy wskazane jest czy będziemy odpowiadać na pytania czy też wykonywać zadania.
Karty z zadaniami mają zapisane trzy zadania z kategorii: mówienie, pantomima (pokazywanie) i rysowanie. Zasady są takie same jak w kalamburach. Nie możemy użyć słowa z hasła, w czasie rysowanie nie odzywamy się a rysując nie możemy napisać słowa z hasła. Czas odmierzamy klepsydrą.
Zwycięża drużyna, która jako pierwsza dotrze do etapu wielkiej gwiazdy.

Kto jest odbiorcą docelowym?

Polski film to gra, którą kupi osoba lubiąca polskie kino, to bez wątpienia. Będzie więc to także osoba, która na co dzień nie gra w gry planszowe. Nazwijmy taką osobę przeciętny „Kowalski”. Czy Kowalski będzie zadowolony z tej gry? Sądzę, że gra przypadnie mu do gustu. Proste zasady. Dwa warianty rozgrywki. Ponadto bardzo dużo pytań i to z różnych kategorii. Gra z całą pewnością szybko mu się nie znudzi. Do gry może zasiąść zarówno młodsze, jak i starsze pokolenie i znaleźć coś dla siebie. Starsi, w wieku moich rodziców, z całą pewnością będą świetni w kategorii film przed 89r.. Moi rówieśnicy, a także nastolatki odnajdą się w filmie po 89r. i serialach. Zapewne ciekawie będzie się przedstawiać rozgrywka drużyn wielopokoleniowych. Polski film jest więc grą dla każdego. Widziałam ją na półkach wielu księgarni, co dodatkowo wskazuje na to, że jest kierowana do szerszego grona osób.

Losowość w tej grze działa na jej korzyść. Hasła i pytania nie powtarzają się. Wpływa to na regrywalność tej gry. Kategorie są zróżnicowane. Są oczywiście pytania trudniejsze i łatwiejsze, ale to kwestia sporna. Dla mnie pytania z kategorii cytaty są trudne, a dla Tomka seriale, czy też film przed 89r. Uważam więc, że dla każdego, coś dobrego. Ponadto dwa warianty rozgrywki wpływają na to, że możemy w różny sposób przyjemnie spędzić czas grając w Polski film. Jeśli znajdziemy się w gronie osób doceniających kalambury, to i w takim wypadku ta gra może trafić na stół.

Nie znalazłam w tej grze żadnych błędów historycznych. Uważam, że ta gra świetnie sprawdziłaby się na moich studiach. Jestem ciekawa, czy zaskoczyłaby czymś moich profesorów. Uważam więc Polski film za grę dydaktyczną. Uczy i dostarcza rozrywki jednocześnie.

Polski film to gra przy której dobrze się bawiłam. W oparciu o pytania wywiązało się wiele ciekawych rozmów na temat filmów, nie tylko polskich. Ponadto gra pozwoliła na powrót do przeszłości i wspominki filmów z dawnych lat. Gra spowodowała, że powróciłam do takich filmów jak Psy czy Seksmisja, ale też do nowszych produkcji jak Chłopaki nie płaczą. 

Podsumowując, Polski film to gra dla pasjonatów tego tematu. Jest to też ciekawy pomysł na prezent dla takiej osoby. Nie kupi jej jednak człowiek niedoceniający polskiej kinematografii i nie znający jej, bo to nie jest gra dla niego.  

Sylwia.

Pomocnicza ocena zbiorcza według naszej zawiłej skali:

I.	Klimat	x/6
II.	Losowość	4/6
III.	Błędy w grze	6/6
IV.	Złożoność	6/6
V.	Interakcja	x/6
VI.	Wykonanie	4/6
VII.	Cena	4/6
VIII.	Czas rozgrywki w dwie osoby	4/6
IX	Skalowanie na dwóch graczy	4/6

Końcowa nota:  4.57/6

Grę udostępniło wydawnictwo: 

Bardzo serdecznie dziękujemy!