Podwójne TOP 5 gier, na których zawiedliśmy się w 2016 roku

W tym roku (czyli od początku grudnia 2015 do końca listopada 2016) poznaliśmy wiele gier. To chyba nie jest dla Was żadnym zaskoczeniem. Wyjątkowo jednak nie mieliśmy czasu na obliczenie ich dokładnej liczby. Dziś prezentujemy Wam podwójny TOP 5 gier, na których zawiedliśmy się w tym roku. Przypominamy, że nasze roczne podsumowania nie zawierają wyłącznie gier wydanych w 2016 roku, a te, w które po raz pierwszy zagraliśmy w ciągu minionych 366 dni. To tyle tytułem wstępu. Zaczynamy!

😞TOP 5 SYLWII😞

Miejsce 5. Fight for Olympus

Autor: Matthias Cramer

Wydawca: Mayfair Games

Liczba graczy: 2

Zasiadając do tej gry miałam nadzieję, że będzie to kolejna dobra gra z serii „dla dwojga”. Ponadto autorem tej pozycji jest Matthias Cramer i chciałam, aby tym razem jego dzieło znalazło się w naszej kolekcji. Niestety gra ta to pełna losowość. Opiera się ona na zagrywaniu kart za inne karty (kolory). Jednak ciężko w niej cokolwiek zaplanować, bo to, co dostaniemy na rękę zależy od szczęścia. W związku z tym ten, kto ma go więcej, ma większe szanse na zwycięstwo. Nie wspominam bardzo źle tej gry, bo pomimo tego szaleństwa i braku planowania, dynamiczna rozgrywka była całkiem … całkiem. Jednak brakuje mi w tej pozycji kontroli i niestety zawiodłam się na niej w tej kwestii.

Miejsce 4. Upon a Fable

Autor: Mark MacKinnon

Wydawca: Dyskami Publishing Company

Liczba graczy: 1-6

Zakupiliśmy tę grę w promocji, nie wiele o niej wiedząc. Zafascynował nas pomysł na nią i fabuła. Niestety największym jej problemem okazał się właśnie brak klimatu. Było to smutne, bo miałam nadzieję, że w tej grze będzie go cała masa. W końcu mieliśmy rozbudowywać swoje baśniowe królestwo. Opis sugerował, że gra będzie ociekać barwnymi sformułowaniami i ładną grafiką. Nie było ani jednego ani drugiego. Szkoda, bo mogło być tak pięknie … :-)

Miejsce 3. Trickerion: Legends of Illusion

Autor: Richard Amann, Victor Peter

Wydawca: Mindclash Games

Liczba graczy: 2-4

Niestety na moją listę zawodów wtargnęła gra o unikalnej tematyce. Wcielamy się w iluzjonistę. Mamy swój własny warsztat i pomocników. Przy ich udziale uczymy się różnych sztuczek, zbieramy niezbędne do tego materiały, a następnie wystawiamy je w teatrze. Problemem w tej grze są zasady. Podstawowa rozgrywka jest w miarę zrozumiała. Schody pojawiają się, gdy dołożymy zasady zaawansowane zawarte w pudełku. Wprowadzają onr specjalne zdolności dla naszych magików, które nie są precyzyjnie wyjaśnione. Niejednokrotnie pomagano nam w takich sytuacjach na BGG, ale tym razem zostało to zlekceważone. Ponadto mamy do tej gry mini dodatek, z którym również jest ten sam problem. W zasadzie wprowadza on jeszcze więcej zamętu. Sprawiło to, że po trzech próbach gry z nim, po prostu odłożyliśmy Trickerion na półkę i póki co, nie mamy ochoty do niej wracać. Wielka szkoda, bo ta pozycja ma spory potencjał, a sama gra podstawowa jest bardzo dobra. Może w przyszłości pojawią się sprostowania zasad, które pozwolą cieszyć się rozgrywką wraz z dodatkami.

Miejsce 2. CVlizacje

Autor: Jan Zalewski

Wydawca: GRANNA

Liczba graczy: 2-4

Może to wina tego, że po grafice i opisie spodziewałam się czegoś bardziej w stylu CV, a może tego, że jednoczesne wybieranie akcji jest bardzo ciekawym mechanizmem w grach planszowych. Wymaga kombinowania, kontroli rywali i nieco innego podejścia do rozgrywki. Ponadto poprzednia gra tego autora, Andromeda, miała ciekawy zamysł i rozwiązania. Miałam wyższe oczekiwania, co do CVlizacji. Na uwagę oczywiście zasługuje grafika i sam pomysł na fabułę. Czasami uda się coś ciekawego stworzyć, taką mini historyjkę, ale nie jest to tak intensywne jak w CV. Tak wiem, że to zupełnie dwie różne gry, ale czegoś takiego oczekiwałam. Niestety nie znalazłam w Cvlizacjach tego, czego szukałam.

Miejsce 1. Wielka Księga Szaleństwa

Autor: Maxime Rambourg

Wydawca: 2Pionki

Liczba graczy: 2-5

Na pierwszym miejscu moich zawodów planszówkowych jest gra, w którą bardzo niedawno graliśmy. Jest to pozycja, z którą nie wiążą się żadne pozytywne odczucia. Przede wszystkim nie widzę jej fenomenu, bo niby poskramia ona serca na całym świecie. Reguły są dziurawe i wcale nie takie proste, grafiki przeciętne, a rozgrywka przydługa i nudnawa. Ta kooperacyjna gra według mnie nie nadaje się dla rodzin. Może zniechęcić do zasiadania do planszówek nie tylko przez to, co wyżej napisałam, ale także poprzez fakt, że bardzo trudno w nią wygrać. Ponadto występuje w niej eliminacja graczy, co także nie jest miłe dla familijnego grona. 

TOP 5 TOMASZA

Miejsce 5. Neanderthal

Autor: Phil Eklund

Wydawca: Sierra Madre Games

Liczba graczy: 1-3

Przykro pisać mi te słowa, ale spodziewałem się czegoś więcej po tej grze. Tym bardziej, że jest to tytuł stworzony przez Phila Eklunda – mojego ulubionego autora. Ma on wiele podobieństw do Greenland, jednak wydaje się on jeszcze bardziej losowy. W dodatku nie ma żadnej możliwości, żeby nad nią zapanować. Przynajmniej ja jej nie widzę. Nie twierdzę, że jest to słaba gra. Po prostu spodziewałem się po niej czegoś więcej. Stąd mój zawód.

Miejsce 4. Upon a Fable

Autor: Mark MacKinnon

Wydawca: Dyskami Publishing Company

Liczba Graczy: 1-6

Grę tę kupiliśmy w promocji na wyprzedaży. Nie spodziewałem się po niej zbyt wiele, ale nie sądziłem, że będzie ona aż tak kiepska. Praktycznie każda rozgrywka w nią jest taka sama i wszystko zależy od szczęścia w dociągu kart. Chciałbym ją nazwać lekką Agricolą, gdyż tytuł ten wiele z niej czerpie, ale Upon a Fable jest tak kiepskie, że na to nie zasługuje.

Miejsce 3. Namiestnik

Autor: Yuri Zhuravlev

Wydawca: Games Factory Publishing

Liczba Graczy: 2-4

O tej grze wiele dobrego słyszałem przede wszystkim ze strony ekipy The Dice Tower. Namiestnik miał być bardziej zaawansowaną wersją Splendora. Okazało się, że raczej niewiele ma on wspólnego z tą popularną grą. W dodatku gra ta jest dość długa i monotonna. Na mój negatywny odbiór wpływa też wiele dziur w zasadach oraz losowość związana z niezbalansowanymi kartami praw.

Miejsce 2. Wielka Księga Szaleństwa

Autor: Maxime Rambourg

Wydawca: 2Pionki

Liczba Graczy: 2-5

Naprawdę lubię gry kooperacyjne. Nie twierdzę że wszystkie przypadają mi do gustu (Pandemic), ale z całą pewnością żadna mnie tak nie zniechęciła, jak Wielka Księga Szaleństwa. Z tej gry wylewa się monotonia i nuda. Dodamy do tego nieprecyzyjne zasady, nijakie zdolności postaci oraz nieistniejący klimat i w ten sposób mamy przepis na katastrofę.

Miejsce 1. Szogun

Autor: Dirk Henn

Wydawca: REBEL.pl

Liczba Graczy: 3-6

Po tej grze spodziewałem się naprawdę sporo. Zewsząd słyszałem pochwały na jej temat. Niestety tytuł ten okazał się dla mnie Ryzykiem, do którego zostały dodane elementy gier euro. Co z tego, że mamy wieżę na cube’y skoro prawie na tej samej zasadzie działają kostki - wprowadzają element losowy, ale bez możliwości zniknięcia sześcianu "w próżni" i późniejszym pojawieniu się znikąd. Przez to niektóre walki są tak bez sensu, że dochodziło do absurdalnych sytuacji. Poznaliśmy ją w czasie naszego krótkiego urlopu w sierpniu i od razu wiedziałem, że jest to tytuł który znajdzie się w tym zestawieniu. Pomijając już tę wieżę, to gra jest po prostu monotonna - cały czas robimy to samo, tylko w innej kolejności w każdej rundzie. Losowość to nie tylko ta wieża, ale również rozłożenie startowe (ktoś będzie miał farta i będzie się chował w rogu), rozłożenie kolejności akcji (z pory roku, na porę roku znamy tylko połowę kolejności i w zasadzie druga połowa to troszeczkę wróżenie z fusów) oraz zdarzenia (dziwne jest to, że wybieramy akcję, nie znając zdarzenia na tę porę roku, niby niewiele i coś tam o nich wiemy, ale nie do końca). 
Co ciekawe, nasi znajomi otrzymali ją jako prezent (całe szczęście nie od nas) i trzeba przyznać, że byli bardziej zawiedzeni, niż my.  Byli tak zniesmaczeni tą grą, że w końcu padło z ich ust stwierdzenie "jest najgorsza gra w jaką kiedykolwiek grałem i pierwsza, którą mam ochotę sprzedać". Nie dziwię się im. Naprawdę nie rozumiem, czemu ta gra jest tak doceniana pośród graczy. Chyba, że tylko dlatego, iż ma dość proste i przystępne zasady. O wiele lepsze od tego tytułu jest już Axis & Allies 1941, która w zasadzie też jest Ryzykiem na sterydach, czyli dla mnie niezobowiązującym, nudnym i monotonnym przepychaniem się na planszy. Szogun ląduje na liście gier, w które już nikt mnie nie namówi do zagrania.